Eric Geurts - releases

Single-bespreking van "You're Not Alone" (Luminous Dash)

(written by Mark Van Mullem 14/02/2021)

John Lennon heeft een nieuwe single uit en die klinkt een beetje reggae! Nee, er is geen nieuwe parel opgedoken van de legendarische Beatle. Eric Geurts heeft met You’re Not Alone, een nieuwe single uit en die ademt helemaal John Lennon, net zoals de vorige single Love To Love, toen bedoeld als Lennon-ode, dat deed.

You’re Not Alone trekt zich rustig op gang als ballade, met wat zuinige, subtiele keys en een rustige gitaarriedel, op een Walk On The Wildside-achtig ritme. En natuurlijk Erics stem. Al meteen hoor je die Lennon-signatuur. En plots zitten we in een vrolijk zomers tongue-in-cheek reggae-deuntje, waarin we meerstemmig de mooie stem van Madeleine Mbala horen. Verder in de song horen we ook mannelijke harmony vocals. The Beatles, of gewoon Eric zelf? Een weinig later brengt Geurts gretige gierende gitaarsoli. Ja, er gebeurt best veel in die korte tijdsspanne van iets meer dan drie minuten.

Met You’re Not Alone wil Geurts al wie zich eenzaam voelt, zeker in deze vreemde tijden, een stevig hart onder de riem steken. Het is een ode aan de vriendschap, aan het medeleven in deze lockdown-tijden waarin veel menselijk leed zich binnenskamers afspeelt.

De geest van Lennon zit dan wel in de song, maar niet het cynisme van diens nummer Nobody Loves You (When You’re Down And Out) (1974). Geurts’ lied is daar eerder een tegenreactie op. “Eenzaamheid is een koele killer. Zonder vriendschap zijn we bange wezens die verloren lopen in onze kleine bubbel. We verlangen zo hevig om gevoelens en ervaringen te delen. Vriendschap is een werkwoord, het doorbreekt het op onszelf gerichte egocentrisme“, zoals de singer-songwriter het verwoordt.

You’re Not Alone is niet alleen een erg mooi lied geworden, het is ook een mooie boodschap van hoop, vriendschap en liefde. De single komt uit op zondag 14 februari 2021, en dat is niet geheel toevallig. Zoals Eric het mooi verwoordt: “Voor hen die er al te dikwijls aan twijfelen: You’re Not Alone. Ergens is er iemand die om je geeft en deze song voor jou zingt!” Amen to that.

We mogen ook hopen dat de gelukkige koppeltjes, en niet alleen op 14 februari, ook eens denken aan de eenzamen onder ons. Ze zijn met meer dan je denkt.

Met de zoveelste sterke single op rij durven wij gerust ons pleidooi van vorig jaar herhalen: kom gerust op de proppen met een album, Eric!

Single-bespreking van "When the Love is Gone" (Luminous Dash)

(written by Mark Van Mullem 01/04/2021)

Op 1 april is het oppassen geblazen voor aprilvissen. Alles wat je leest, lees je best twee keer om zeker te zijn dat het geen fake nieuws is. Allesbehalve fake nieuws en nog minder een grap, is de release van alweer een fijne single van Eric Geurts. Met When The Love Is Gone levert Geurts een verkwikkende, catchy, bluesy rocker af die zich – zoals we ondertussen al van hem gewend zijn – al snel, nee meteen, in je oor nestelt. Ja, alweer een fijne meezinger dus.

Het is volop genieten van het fijne gitaarspel van Geurts op When The Love Is Gone. Luister zeker ook naar de tekst; een uit het leven gegrepen liefdesverhaal over een gebroken relatie, ontrouw en bedrog dat eindigt met een humoristische knipoog. Muzikale knipogen zijn er ook en zo zou When The Love is Gone goed passen in de catalogus van Mark Knopfler of diens Dire Straits. Of horen we ook een link met de vroegere ZZ Top? Natuurlijk is het Geurts die met alle eer mag gaan lopen want hij schreef dit knappe, catchy nummer.

Op 1 april mogen we je ook verblijden met het nieuws dat Geurts op 14 april zijn langverwachte debuutalbum lanceert, iets om volop naar uit te kijken. Voorgaande singles en deze When The Love Is Gone scheppen natuurlijk hoge verwachtingen voor dat album. Geurts legde de lat zelf erg hoog. Maar dat komt vast goed! Nog maar een paar dagen wachten.

Album-bespreking van "Leave a Mark" (Luminous Dash)

(written by Mark Van Mullem 14/04/2021)

De voorbije maanden werden we regelmatig verrast door alweer een bijzonder sterke single van singer-songwriter Eric Geurts. Dat het ons naar een album deed verlangen, hebben we hier dan ook letterlijk geschreven. Woensdag 14 april 2021 is dat met Leave A Mark een feit. Na jaren spelplezier bij bands als Kiss The Bride, Indiana en NeverB4, productiewerk en vooral ook smaakvolle song-smederij voor de bands waarin hij speelde en een aantal solo-artiesten, pakt Eric Geurts nu uit met zijn eerste solo-album. Eindelijk! Met Leave A Mark bezorgt de gitarist en singer-songwriter zichzelf en al wie luisteren wil een prachtig verjaardagscadeau. Dit zijn pareltjes die bewonderd moeten worden, of beter: songs die het absoluut verdienen om gehoord te worden.

Tijdens de fameuze ‘blijf-in-uw-kot’ periode hield Eric Geurts zich hartstochtelijk bezig met het schrijven van nieuw werk én hij blies een aantal oudere nummers nieuw leven in. Dus eigenlijk kun je Leave A Mark als een Best Of Eric Geurts beschouwen. Maar het klinkt allemaal fonkelnieuw. De kennismaking met de eclectische mix aan pop- en rocksongs is verfrissend. Snedige vuige rockers, countryrock en americana, een wat meer bluesy richting, tot zelfs een vleugje reggae en een heerlijke jazzy vibe? Check, check, check en nog eens check! Naast uptempo werk, popsongs en rockers prijken er ook een aantal prachtige ballads op deze plaat.

Wie de singles die deze plaat voorafgingen beluisterde, weet het natuurlijk al en ook de andere songs op Leave A Mark bevestigen: Geurts heeft de grootse gave om piekfijne, uitgekiende, mooie popsongs te schrijven. Dat hij ook een meer dan verdienstelijk gitarist is, is een understatement. Het is dan ook ronduit genieten van Geurts’ gitaarspel en -soli. Een beetje muziekliefhebber hoort al snel wie de muzikale helden zijn van de ‘verteller-zanger-gitarist’. Bij het songmateriaal schemeren al eens de geesten van Mark Knopfler, John Lennon, maar evengoed David Gilmour door. Om dan maar meteen te vertellen dat Free Out Hearts fenomenaal klinkt, en zo uit de Pink Floyd-catalogus zou kunnen komen. Al gaat de eer volledig naar Geurts. Een majestueuze song, met de zalig tenorsax van Nick Bisesi en prachtig gitaarwerk van, nee niet David Gilmour maar wel Eric Geurts. Een instant favoriet van ons, deze Free Our Hearts.

Maar we moeten het zeker ook hebben over de pakkende jazz ballad The Girl In The Picture. Het nummer handelt over Kim Phuc, het toen negenjarige meisje, net na de napalm-aanval in Vietnam, op die iconische foto uit 1972. Deze smooth jazz-crooner heeft een prachtige melodie en bijzonder mooie instrumentatie, met sfeervolle strijkers en met prachtig pianowerk van Bert Van Daele. We zijn zo niet van de kinderkoortjes maar hier stoort het allerminst en past dat perfect. Kippenvel-liedje.

Een van de vooruit gestuurde singles van deze plaat was het melodramatische I Still Believe In Miracles, gedrenkt in heerlijke americana. Het refrein konden we al meezingen nadat we die single de eerste keer hoorden. Jij straks ook. Wedden?

De fraaie ode aan John Lennon, Love To Love, geheel gebracht in de stijl van de grootmeester zelf, kon natuurlijk niet ontbreken op deze plaat. Ook een flinke hands up voor Heaven, met zijn fraaie harmony vocals, dat ook behoorlijk Lennon-esque klinkt.

In het poppy Judgement Day lijkt het wel of de Beach Boys stiekem meedoen. En als we niet beter wisten zouden we zweren dat Eric Geurts, de Travelling Wilburys opnieuw tot leven wekte om samen met Mark Knopfler te spelen op de fijne country-rocker Same Kind of Shine. Geurts schreef deze song samen met Arlis Arbritton uit Nashville.

De recentste single, het bluesy When The Love Is Gone mag de debatten openen op Leave A Mark, en ook dat onweerstaanbare pop-reggae troostlied You’re Not Alone prijkt op de plaat. Let ook op de harmony-vocals en gitaar-extravaganza! Een van de prille singles, die we nog niet eerder hoorden is I’m Not Afraid Of The Dark, een leuke rocksong, een weer zo’n oorwurm. Wat is Geurts daar toch goed in, jongens en meisjes!

We hebben nog niet eens alle songs opgesomd, maar eigenlijk geldt: alle twaalf goed. Sommige nummers zijn luchthartig, andere handelen over woede, verlies onrecht of ook maatschappelijke problemen of durven je al eens een geweten schoppen maar er is ook ruimte voor veel positiviteit en hoop.

Op Leave A Mark wordt Eric Geurts bijgestaan door heel wat knappe muzikanten, het lijstje op de inlay van de cd is indrukwekkend. Maar de diverse knappe composities komen allen uit Geurts’ brein. Het levert een topcollectie songs op, een plaatje om te koesteren.

Voor de meesten is Leave A Mark de eerste kennismaking met Eric Geurts, al is het dan een muzikale round-up van 45 jaar muziekmaken. Maar het is wel degelijk een begin, want Geurts is niet van plan het bij deze eerste eigen release te laten. En gelukkig maar, want ook nu geldt: dit smaakt naar meer. Wordt dus hopelijk opnieuw vervolgd.

Gelukkige verjaardag, Eric!

Chronicles from my room - "Leave a Mark" (Mitch "ZoSo" Duterck)

(written by Mitch "ZoSo" Duterck 15/04/2021)

1. When The Love Is Gone (3:30) : ca commence à la manière du « Summertime Blues » d’Eddie Cochrane avant de virer d’un coup sur une ambiance « Money For Nothing de Dire Straits ». Un bon petit morceau rock pour mise en bouche du menu à suivre.
2. Mysterious (It’s all too serious) (2:19) : un climat plus poppy style années ’60 et des backing vocals un peu à la Byrds et puis quand on se dit que la fin est prévisible, Eric nous prend à contre-pied et assène un petit solo bien tranchant, c’est très bien vu !
3. Love to Love (3:42) : un des morceaux qui ressort de cet album. C’est sans aucun risque qu’on peut affirmer que ce titre, tant au niveau de l’écriture que de l’interprétation est un vibrant hommage à Monsieur George Harrison. Le compagnon idéal au fabuleux « My Sweet Lord » du grand George. Un super morceau ballade mid-tempo.
4. I Still Believe in Miracles (2:52) : c’est un peu ce que pourrait donner une rencontre entre J.J. Cale et Chris Rea, le genre de chanson à écouter cheveux au vent au volant d’une vieille Cadillac décapotable en traversant les grands espaces canadiens. Un couplet optimiste.
5. Same Kind of Shine (3 :46) : un style que je qualifierais de country-rock pastoral, indissociable du titre précédent.
6. The Girl In The Picture (Napalm Girl) (4:32) : le second titre fort de l’album, très fort même, un beau texte qui met en lumière la petite fille qui court nue, terrorisée, sur une route de campagne en laissant derrière elle son village qui vient d’être bombardé au napalm par les troupes américaines. Un des images de guerre les plus fortes jamais prises. La chanson semble filtrer par la porte d’une boîte de Jazz vers cinq heures du matin, ca sent la bière chaude et le vieux cigare froid. Le batteur somnolant promène ses balais sur sa caisse claire fatiguée alors que le chanteur aux yeux rougis s’accroche encore une dernière fois à son micro pour nous raconter l’histoire de Kim Phuc, cette petite vietnamienne brûlée au napalm et qui est devenue l’amie d’Eric et de son épouse. Superbe composition avec un dernier refrain qui vous fait dresser les poils, du moins, si vous êtes normalement constitués. A certains moments la voix d’Eric rappelle un peu celle de Luke Renneboog, alias Luke Walter JR, le défunt chanteur de Blue Blot.
7. Heaven (3:26) : Une référence Beatles à n’en pas douter, c’est superbement chanté et joué. Pour les fans des 60’s
8. The Morning After (2:56) : Encore une “Highway Song” qui passe sans problems. Le genre de truc qu’on aurait bien pu retrouver au répertoire d’un Tom Petty & The heartbreakers.
9. I’m Not Afraid of the Dark (3:09) : Si quelqu’un peut envoyer celle-ci à Iggy & The Stooges, ça va être une tuerie ! Un gros potentiel et un bon rock.
10. You’re Not Alone (3:24) : est mon troisième coup de cœur de l’album. On se demande où cette chanson va aller quand tout à coup il y a ce rythme Reggae Rock qui vous arrive comme une claque au visage, et un clin d’œil aux Fab Four et a l’ELO de Jeff Lyne. Génial !
11. Judgment Day (2:46) : Tout est dit dans le titre.
12. Free Our Hearts (5:40) : c’est, en terme d’hommage, la bombe musicale de l’album. Si vous aimez Pink Floyd et surtout David Gilmour, ce morceau est pour vous. Un texte qui prône la tolérance, et la fraternité, un pamphlet anti-raciste. Les deux soli de guitare sont à mourir, ils auraient pu figurer sur la version live de Comfortably Numb, c’est à tomber par terre. On ne s’en lasse pas et ça s’écoute en boucle, je dis : Bravo !